تریبون آزاد

این مسأله را دست کم در دو جا می‏توان ریشه‏یابی کرد و سرنخ‏های آن را پی‏گرفت؛ یک در روان‏شناسی که از بارش مغزی صحبت می‏شود و دیگری در فلسفه‏ی هنر که به عنوان یکی از تعریف‏های هنر، فرافکنی مطرح می‏شود.

در روان‏شناسی، بارش مغزی، روشی برای درمان بعضی از بیماری‏ها یا ایجاد بعضی از عادت‏هاست. برای نمونه به منظور ایجاد عادت تندنویسی یا بالابردن سرعت تفکر و تکلم افراد از این روش استفاده می‏شود.

در فلسفه‏ی هنر هم معمولا بعد از تعریف ارسطو و افلاطون، تعریف هنر به عنوان نوعی فرافکنی مطرح می‏شود.

من پیش از آنکه وارد تفصیل این مطلب بشوم، به یکی از استفاده‏های این اصطلاح در اینجا اشاره می‏کنم که همان عنوان بحث است. نوشتن برای فرافکنی ممکن است به دو یا چند منظور انجام شود؛

1. نوشتن برای فرافکنی به منظور ایجاد عادت به نوشتن

2. به منظور تخلیه‏ی بارهای روانی از مغز

3. به منظور بالابردن سرعت نوشتار تا سطح حرفه‏ای آن

ژرف اندیشی روی این مطلب می‏تواند به انسان در بازشناسی خود کمک کند.

می‏توانید خود را در حال نوشتن زیر ذره بین بگذارید و خوب وارسی کنید تا معلوم شود قلم بیچاره چه حجمی از فشار فیزیکی را بر خود تحمل می‏کند و انگشتانتان چه جور خستگی را در بدنتان منتشر می‏کنند.

از این طریق میتوانید بار و فشار مغز را کم و خستگی را از مغز به بدن منتقل کنید و میزان خواب را پایین بیاورید و می‏توانید بر زمان حاضر حکومت کنید و زمان و زمانه را بر اندیشه و آن را بر ابر سبک‏بار روان خودتان استوار کنید و می‏توانید و می‏توانید و ... .

نمونه‏های این قاعده را در مدیران موفق و پیش‏رُوان تجارت و اقتصاد و جلوداران و پرچم‏داران در تمام حوزه‏های انسانی اعم از علم و عرفان و سیاست و حکومت و مدیریت و فنون و هنرهای گوناگون مشاهده کنید.